Sztućce w baroku

W XVIII i XIX w. to początek sztućców  jako istotny element srebrnej zastawy stołowej. W końcu XVII wieku z nakryć osobistych noszonych ze sobą, przekształciły się w powszechny i niezbędny element nakrycia stołu. W zależnosci od statusu materialnego używano sztućców żelaznych, cynowych lub srebrnych. Nakrycia ze srebra złoconego zdobiły stoły tylko najbogatszych. W wieku XVIII sztućce przybrały swoje ostateczne formy, które były praktyczne i funkcjonalne. Okrągły czerpak łyżki wydłużono przez co nadano mu formę owalną. Niewygodny trzonek w kształcie pręta zastąpiono płaskim, szerokim, który ułatwia trzymanie. Jego kształt powielono w widelcu. Widelec, który upowszechniał się od XVI wieku,  dla wygody  poszerzono o czwarty ząb. Dzięki powszechności tego sztućca od końca XVII w. sprawiła, że nóż przestał być sztućcem służącym do przenoszenia odkrojonych porcji do ust. Pomimo tego, dla bezpieczeństwa osób, które posługiwały się nim przy jedzeniu, zaokrąglono jego spiczasty koniec. W wieku XVIII, ze względów estetycznych, do nakładania potraw z półmisków dodatkowo jeszcze wprowadzono sztućce półmiskowe.

Źródło: http://www.wilanow-palac.pl/komplet_sztuccow.html