Kawa w czasach baroku

W XVII wieku w Polsce kawa była już znana i spożywana w wąskich kręgach kupców, którzy utrzymywali  kontakty handlowe z Turcja. Spośród Polaków najwcześniej z obyczajem picia kawy zetknęli się posłowie i kupcy, którzy podróżowali do Turcji . Jan III Sobieski był jednym z pierwszych amatorów kawy w Polsce.  Radził żonie aby zawsze miała świeże mleko, kiedy pije ten napój.  Było to w  1666 roku. Rok później  narzekał, że jakiś Ormianin sprzedał mu kawę gorszego  gatunku. Jan Gniński, który był posłem, w 1677 roku  odnotował w swoim raporcie, że Turcy częstowali go sorbetem i kawą. 
Jednak przez wielu odbierana była jako napój niechrześcijański. Kawa przestała być diabelska i pogańska, gdy do Polski szerzej zaczęła napływać z Amsterdamu i Francji a nie z Turcji jak to było wcześniej. Szybko została  modną nowością, która wyróżniała elity oraz została środkiem socjalizacji. W ciągu XVIII wieku stała się ulubionym napojem, który był pity przez oświecone elity i zaczęła powoli   wchodzić także do grup niższych społecznych. Kawa mocno ograniczyła pijaństwo, a  zwłaszcza u szlachty i bogatego mieszczaństwa.  W  „Monitorze” w 1774 roku zachęcano do jej picia  „byśmy w opilstwie nie bardzo wierzgali. Już wtedy duża grupa ludzi nie mogła się bez niej obyć. Kawa została  symbolem nowych lepszych czasów i oświecenia.  „Achilles, Cezar – wielcy ludzie byli/ Jednakże kawy z śmietanką nie pili” napisał Krasicki, który był  przeświadczony o wyjątkowości czasów, za których żyje.
Źródło:http://www.wilanow-palac.pl/kawa_po_polsku.html